از توهین‌ها و طعنه و کنایه‌ها تا ریزش ناگهانی رأی، همه از اتفاقاتی است که در حین و پس از برگزاری یک مناظره انتخاباتی رخ می‌دهد اما این مسئله تبعاتی دارد که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شود.
به گزارش تبریزگویا، مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
مناظره بخشی از یک فرایند مهم برای شناسایی و ارزیابی کاندیداهای ریاست‌جمهوری است که به هر نامزد اجازه داده می‌شود تا بر برنامه‌ها و سیاست‌های آینده خود تمرکز کند و به سؤالات مختلف پاسخ دهد. این مناظرات یک فرصت نهایی برای نامزدها است تا منافع خود را بر دیگری بسنجد، اما مهم‌ترین اثر آن توجیه کسانی است که هنوز تصمیم نگرفته‌اند که نامزد اصلح را انتخاب کنند. در این میان، مناظره در حین نقاط مثبت ایراداتی دارد و هر لبخند یا لحن نامزد دارای ابعاد زیادی است. مهم نیست که کاندیدا چقدر باتجربه باشد، ممکن است یک حرف یا رفتار، او را از دور انتخابات و آرای مردمی کنار بگذارد. علاوه بر این، رقابت‌های انتخاباتی و بحث نامزدها در مناظرات محدود به انتخابات نمی‌شود و آثار و تبعات بلندمدت و میان‌مدت دارد. تبعاتی که می‌تواند منجر به امواج التهاب در اجتماع شده و موریانه‌های تردید و بدبینی نسبت به ساختار سیاسی کشور را به جان افکار عمومی بیندازد. بااین‌حال، فراموش نمی‌کنیم که نامزدها در مناظرات انتخاباتی برای به دست آوردن رأی چطور به یکدیگر اتهام وارد می‌کردند؟ چگونه از اخلاق‌مداری دوری کرده و خود را در دید مردم جهان بی‌اخلاق معرفی می‌کردند؟
درد زانو و معده و مظلوم نمایی
مناظره‌های زنده تلویزیونی را آمریکایی‌ها رایج کردند. تا سال‌ها مدعیان مناصب سیاسی به دلیل نگرانی از تأثیر تصویری رفتار، ضعف احتمالی سخنوری و به حاشیه رانده‌شدن محتوای دیدگاه‌ها و نظرات، نسبت به مناظرات روی خوش‌نشان نمی‌دادند؛ اما سرانجام در سال ۱۹۶۰ برای اولین بار بین «جان کندی» نامزد دموکرات و «ریچارد نیکسون» جمهوری خواه مناظره آغاز شد. در این مناظره نیکسون در شرایطی مقابل رقیب دموکراتی خود قرار گرفت که مانع از گریم چهره‌اش شده و شب مناظره دچار آسیب دیدگی زانو و درد معده شده بود، همین عوامل باعث شد تا کندی نظر رأی‌دهندگان را به خود جلب کند.
نظرات