به گزارش تبریزگویا، عید قربان، اوج شکوفایی ایمان و نقطه‌ عطفی در سیر تعالی انسان مؤمن است؛ عیدی که در آن، انسان نه فقط گوسفندی را ذبح می‌کند، بلکه باید از خویشتن خویش نیز بگذرد؛ از تعلقات، از وابستگی‌ها، از خویش‌پرستی‌ها… و در برابر عظمت اراده پروردگار، سرِ بندگی فرود آورد.
عید قربان، فقط روایت تاریخی یک امتحان الهی میان ابراهیم و اسماعیل نیست؛ بلکه آیینه‌ای است برای بازتاب ایمان ما، در برابر آزمون‌های کوچک و بزرگ زندگی‌مان.
این روز، جشن کسی است که می‌خواهد نزدیک‌تر شود؛ واژه «قربان» از «قُرب» می‌آید؛ یعنی نزدیک شدن به خدا از طریق فداکاری، ایثار و تسلیم.
عید قربان، عید کسانی است که نَفس را قربانی می‌کنند؛ آنانی که در مقابل مال، قدرت، شهرت، وابستگی‌های شخصی، دلبستگی‌های دنیوی و وسوسه‌های درون، سر تسلیم فرود می‌آورند و می‌گویند:«اللّهُمَّ اجْعَلْ حَیاتی قُرْبَةً إلَیْكَ»
عید قربان، تنها عید ذبح نیست، عید فهم است؛ فهم رابطه عبد و رب. در این عید، آنچه باید قربانی شود، تنها حیوانی نیست که ذبح شده و گوشتش تقسیم می‌شود، بلکه خواسته‌های کوچک و بزرگ ماست. وابستگی‌هایی است که مثل بندهایی ناپیدا، مانع پرواز ما شده‌اند. عید قربان، فرصتی است برای خلوتی درونی تا از امام حسین (ع) درس بندگی را یاد بگیریم.