به گزارش تبریزگویا به نقل از خبرگزاری مهر، برگ‌های دفتر تقویم یکی پس از دیگری ورق خورد و رسید به ۲۷ شهریور روزی که شهریار شیرین سخن پس از ۸۳ سال زندگی پر فراز و نشیب، در سال ۶۷ خورشیدی دار فانی را وداع گفت و آثاری به غایت فاخر و ماندگار به جای گذاشت. شهرت و محبوبیت او با ترجمه آثارش به زبان‌های مختلف مرزهای ایران زمین را در نوردیده و به قول ملک الشعرای بهار، شهریار نه تنها افتخار ایران که افتخار شرق است.

محمد حسین، فرزند آقا سید اسماعیل موسوی معروف به حاج میر آقا خشکنابی در تبریز چشم به جهان گشود. وقایع نهضت مشروطیت در تبریز باعث شد پدرش او را به روستای خشکناب منتقل نماید. محمد حسین دوران کودکی را در آغوش طبیعت و روستا سپری کرد که منظومه جاویدان حیدر بابا مولود آن خاطرات است. او از سیزده سالگی اشعارش را با تخلص بهجت به چاپ می‌رساند اما این تخلص را نپسندید و پس از دو رکعت نماز و تفعل به حافظ تخلص شهریار را برای خود برگزید.

لطف الله زاهدی دوست استاد در مقدمه دیوان اشعار شهریار در شرح حال او می‌نویسد: عشق‌های عارفانه شهریار را می‌توان در خلال غزل‌های انتظار، جمع و تفریق، وحشی شکار یوسف گمگشته و… مشاهده کرد و نیز اشعار عاشقانه او که از دل پاکش تراوش و در صفحات دیوان نگارش شده است، هر کسی با خواندن آنها روشنی دل می‌یابد و دیده‌اش نورانی می‌شود.

شهریار بی گمان شاعر اهل بیت و ائمه اطهار (ع)است و معرفت به خدا و دین در غزل‌هایی مثل مناجات، قصیده توحید و یا علی‌ای همای رحمت عیان است.

استاد در سال ۲۹ اثر ماندگار و بی بدیل حیدربابایه سلام را خلق کرد. بی شک حیدربابا برشی از تاریخ زندگی شاعر و واگویه های اوست. قصه‌ای پر غصه که اغلب غم دارد و البته شادی. به واقع حیدربابا روایتی از آداب و رسوم و فرهنگ فولکلور کهن سرزمین آذربایجان است که سینه به سینه به ما رسیده است.

شهریار، شاعری مردمی است چه غالب غزل‌های عاشقانه و عارفانه او به ذائقه عموم مردم خوشایند است و همگان در جمع یا تنهایی خود از دیوان اشعارش بهره می‌برند. او اینک بعد از گذشت ۳۴ سال از فوتش در حافظه تاریخی ایرانیان جا گرفته است و هر سال در ۲۷ شهریور مراسم بزرگداشتی برگزار می‌شود.

آرامگاه استاد و ۴۰۰ شاعر و عارف این دیار بعد از گذشت چندین سال از شروع مرمت و بازسازی، کماکان در حصار دیوارهای فلزی و آهن پاره هاست و علیرغم وعده‌های مسئولان این نماد فرهنگی امسال نیز تکمیل نشد تا مردم شاهد مقبره الشعرایی در شان مفاخر ملی و سرمایه‌های انسانی شان باشند.

واقعیت این است که افکار عمومی از توجیه مکرر مسئولان استان از سال‌ها تاخیر در مرمت و بهره برداری از این بنا قانع نیست و جفا در حق بزرگان این ملک را نمی‌پذیرد. قدر داشته‌های فرهنگی مان را بیشتر بدانیم و با افتخار به نسل‌های بعدی منتقل کنیم.

*روزنامه نگار